3.7 Jak to się dzieje, że z zestawienia dwóch obrazów wynika znaczenie? → odpowiada Krzysztof Pijarski

Najprostszy przykład to następstwo czasowe: zestawienie fotografii animuje sytuację, uruchamia sens związany z upływem czasu. Spójrzmy na parę fotografii z domowego archiwum: grupa rzeźników przed zakładem pozuje z krową na chwilę przed ubojem oraz tuż po, z oskórowaną tuszą.

Dalej można „dopowiedzieć” ujęcie ogólne, w następnym obrazie wydobywając szczegół (np. w drugim zdjęciu skupić się na ręce przykładającej do czoła zwierzęcia dłuto) albo odwrotnie – poszerzyć kadr i tym samym otworzyć scenę na kontekst. W zestawieniach dwóch obrazów często dochodzi do głosu znaczenie symboliczne, na zasadzie konotacji lub analogii. Dziś w tej inscenizowanej opowieści o szanowanym zawodzie rzeźnika może zadziwić duma ludzi pozujących przy martwym zwierzęciu, choć znamy tę konwencję z pozowania z pokotem. Najmniej oczywista i często niemożliwa do jednoznacznego odczytania jest sytuacja, w której ze zderzenia dwóch obrazów powstaje sens wynikający z „poetyckiego uchwycenia”, który wychodzi poza intencjonalność czy komunikację i w dużej mierze zależy od odczytania. Tę parę zdjęć można odczytać jako wypowiedź o istocie fotografii: czyż nie jest tak, że prawda fotografii jest związana z powierzchownością, wyglądem, zewnętrznością, a nas często napędza pragnienie prześwietlenia pozorów, zajrzenia pod powłokę rzeczy? Opowieść o rzeźnikach unaocznia, dlaczego zazwyczaj wolimy trzymać się integralności powierzchni.