2.11 „Kulturystka”, Sebastian Winkler

Biogram: Sebastian Winkler.

 

Wykonałem rzeźbę przedstawiającą prężącą muskuły kulturystkę. Jako materiału użyłem piany poliuretanowej, której cechą charakterystyczną jest zastyganie w nieregularnych, nieprzewidywalnych formach podobnych nieco do tkanek ciała. Budowa i anatomia Kulturystki różnią się jednak od tego, w jaki sposób zbudowane jest ludzkie ciało, w szczególności w jego normatywnym wydaniu.
Zawiozłem rzeźbę do Liceum Plastycznego im. Piotra Potworowskiego w Poznaniu i zaproponowałem uczniom i uczennicom narysowanie Kulturystki w ramach zajęć rysowania modela z natury. W procesie konwencjonalnej edukacji artystycznej kompetencje z zakresu rysunku z obserwacji zdobywane są na drodze treningu – uczennice i uczniowie stopniowo, przez wielokrotne powtarzanie, mają nauczyć się rysować „poprawną anatomię”. Zamierzeniem tych ćwiczeń jest uzyskanie przez rysujących umiejętności samodzielnego wykrywania niedopatrzeń w swoich pracach. Dokonując „autokorekty”, artyści i artystki mają odnosić się do fantazmatycznej figury „normalnego” i „poprawnego” ciała, która ukonstytuowana została na drodze powtarzania akademickich wzorców.

Więcej o wizualnym kształtowaniu stereotypów w dziale Mem.

 

Przy próbie narysowania Kulturystki jest inaczej, bo wyuczone, akademickie zasady nie działają – mimo antropomorficznego kształtu rzeźby, nie da się do niej zastosować „poprawnych” proporcji ciała. Wykonany przeze mnie model wymyka się zasadom rysunku modelki, przez co narzuca konieczność wnikliwej, czujnej obserwacji. Jednocześnie pokazuje nabyte w procesie edukacji przyzwyczajenia oka i dekonstruuje akademickie zasady związane z „poprawnym” rysunkiem, który w przypadku tej rzeźby jest niemożliwy do wykonania. Pozwala również zobaczyć, że postrzeganie ciała/osoby jako „normalnej” lub „innej” działa tak samo – jest efektem edukacji, która formatuje sposób postrzegania, pomijając często te osoby/ciała, które nie mieszczą się w klasycznych (stereotypowych) normach.