1. Oko

#Pytania

1.14 Jak patrzeć na tych, którzy nie widzą? → odpowiada Robert Więckowski, Fundacja Kultura bez Barier


#pytania

Biogram: Robert Więckowski.

 

Patrzeć prosto w oczy? Udawać, że nie widzi się tego, że nie widzą? Spuszczać, odwracać wzrok? Czasami dziecko, widząc osobę z białą laską, przypatruje się jej z ciekawością. Czasami jest strofowane, że „nieładnie się tak gapić”. To jak patrzeć? Najlepiej w sposób zupełnie zwyczajny, swobodny, z gotowością do rozmowy. Świat osób, które nie widzą, jest trochę inny, ale ma naprawdę dużo wspólnego ze światem wizualnych zachwytów. Wszystko, czego nie widać, czego w żadnym świecie nie widać, jest dokładnie takie samo. Takie same są miłość i nienawiść, śmiech i łzy, ciekawość i nuda. Różnice pojawiają się, gdy zaczyna się spotkanie z kolorem, przestrzenią, światłem i kształtem, których nie da się rozpoznać dotykiem. Wtedy mogą pojawić się niejasności, przybliżenia, odmienności. Mogą, ponieważ w świecie tych, którzy nie widzą, mniej jest oczywistości barw, więcej nauki, wyobrażeń i domysłów, mniej niepowtarzalności światła wizualnego, ale „światła nadziei” może być tak samo dużo. Nie sposób przy tym zgadnąć, który, nawet z tych najbardziej oczywistych kodów wizualnych, może okazać się nieznany, niejasny, niezrozumiały. Wszystko zależy od słów, jakimi został lub nie został gdzieś, kiedyś obdarzony ktoś, kto nie widzi. Słowa w tym świecie znaczą bardzo dużo, one tłumaczą, kreują, powołują do istnienia i dostarczają wiedzy. Zawsze jest ich jakby zbyt mało, a może z natury rzeczy są zbyt mało precyzyjne, by jednoznacznie opisać wszystko, opowiedzieć całe bogactwo wizualności i dokładnie odwzorować chwilę patrzenia.

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce lub konfiguracji usługi.