7.7 Mem o „Szkole patrzenia”

Charakterystyczną cechą memów bywa to, że są czytelne ze względu na swój kontekst, który może być znany określonej grupie osób. To sprawia, że niektóre krążące w sieci memy działają szeroko (bo są powszechnie rozumiane i trafnie komentują wybraną kwestię), a inne funkcjonują tylko w określonych środowiskach, które konstytuują się również przez to, że w lot rozumieją wizualne żarty dla innych niekoniecznie zrozumiałe. W trakcie „Szkoły patrzenia” wyznaczyliśmy sobie zadanie zrobienia memów na własny temat – ten powyższy mem komentuje nasze przekonanie o relacji, w jakiej stawiamy proponowaną przez nas definicję edukacji wizualnej (w lekkiej, przystępnej formie zachęcającej do własnej praktyki) wobec akademickiej kultury wizualnej (dość hermetycznej, funkcjonującej w świecie akademickim, wymagającej humanistycznego zaplecza). Jednocześnie obrazek ten pokazuje, że mem, posługując się „beką” i uproszczeniem, służy bardziej do konsolidowania określonej społeczności niż opisu rzeczywistości (w rzeczywistości „Szkoła patrzenia” jest współtworzona przez badaczki i badaczy akademickich i garściami czerpie ze studiów nad kulturą wizualną, zaś akademicka kultura wizualna coraz częściej przenika do publicystyki, pracy kuratorskiej, sztuki współczesnej i edukacji). Zarazem obie – i edukacja wizualna, i akademicka kultura wizualna – poważnie i krytycznie zajmują się m.in. tematem męskiego spojrzenia, które uprzedmiotawia kobiece ciało widoczne na fotografii. Mem to także wentyl, katalizator, narzędzie obosieczne: może działać dekonstrukcyjnie i krytycznie lub przeciwnie – umacniać i legitymizować funkcjonujące klisze.