4. Krajobraz
4.2 Sensoryczne doświadczenie krajobrazu
Znajdź w najbliższej okolicy miejsce, które możesz uznać za krajobraz: polanę w miejskim parku, widok z dachu budynku, wiejską drogę. Poproś uczestników i uczestniczki, by podzielili się na trzy mniejsze zespoły. Każdy z zespołów ma doświadczyć za pomocą wzroku w połączeniu z jeszcze jednym zmysłem: słuchem, zapachem lub dotykiem tego samego krajobrazu i znaleźć pomysł na rejestrację wniosków płynących z tego doświadczenia – w trakcie spaceru można używać rejestratorów dźwięku, aparatów fotograficznych, notatek.
Zobacz rozwiniętą definicję pejzażu dźwiękowego
i przykładowy scenariusz edukacyjny.
Zobacz opis projektu Oddech Justyny Gruszczyk w Bunkrze Sztuki w Krakowie.
Czy krajobraz może być dźwiękowy? Czy może pachnieć? Czy można go dotknąć? W jaki sposób zmienia się odbiór tego samego wycinka przestrzeni, gdy – poza oglądaniem go – spróbujemy skupiać uwagę na jednym dodatkowym zmyśle?
Po powrocie zespoły przygotowują krótkie prezentacje dla reszty grupy: mogą odtwarzać dźwięki, czytać teksty, prezentować zdjęcia, prosić o dotykanie przedmiotów.
Możesz przygotować diagram i w odpowiednich polach zapisać, który ze zmysłów wydobył jakie cechy krajobrazu. Po prezentacjach zastanówcie się, czym jest krajobraz. W jaki sposób zwykle doświadczamy przestrzeni? Uruchomienie którego ze zmysłów najbardziej wpływa na to, co widać? Kiedy krajobraz oglądany jest raczej z daleka, a kiedy z bliska? Czego zwykle nie zauważamy? W jaki sposób każdy ze zmysłów przekształca krajobraz rozumiany jako „to, co widać”?