2. Selfie
2.9 „Przemyśleć selfie”, Marta Przybył
Odbiorczyniami projektu były nastoletnie dziewczęta z ośrodka socjoterapeutycznego w Zielonce, z którym MSN, TR i Zachęta pracują regularnie od trzech lat, kontynuując projekt Sharon Lockhart.
Potrzeba kreowania własnego wizerunku jest silna w wieku dorastania, jest częścią tworzenia własnej tożsamości, a jej wizualna reprezentacja poprzez selfie to dziś prawie obowiązkowy element. Widzę potrzebę wyposażenia młodych osób używających tego formatu w narzędzia do bardziej świadomego działania. Warsztat był okazją do zadawania pytań o selfie, szukania dla niego alternatyw i twórczych przetworzeń. Zależało mi na podważeniu oczywistości formatu selfie i zwiększeniu uważności na to, czemu służy jego wykonywanie. Kwestia funkcjonowania obrazów w internecie jest bezpośrednio związana z życiem każdego nastolatka: ważne, aby zadać sobie pytania: po co robię zdjęcie, czemu takie, a nie inne, do kogo ono trafi i czy jestem gotowy/gotowa na reakcje, jakie może wywołać.
Warsztat polegał na serii zadań i towarzyszących im dyskusji. Pracowaliśmy z wydrukami portretów, autoportretów oraz selfie i próbowaliśmy nazywać ich funkcje i cechy, aby zobaczyć różnice między nimi. Odłożyliśmy na bok telefony i rysowaliśmy siebie nawzajem, sprawdzając, jak się z tym czujemy i co z tego wynika dla pojęcia wizerunku. Próbowaliśmy tworzyć obrazy, które pozwoliłyby na wyrażenie naszych tożsamości, ale przez elementy abstrakcyjne. Sprawdzaliśmy, jak działa fotografia w połączeniu z tekstem – pozowaliśmy przed obiektywem z kartką, na której pisaliśmy ważną cechę/element tożsamości niewidoczny w selfie. Wreszcie wykonywaliśmy fotografie (portrety kreacyjne), które nie były selfie, ale które miały wyrażać tożsamość, odzwierciedlać osobowość.